Sadzawka Siloam. (źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Shiloach_IMG_4899.JPG)
„Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice? Jezus odpowiedział: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale /stało się tak/, aby się na nim objawiły sprawy Boże. Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata. To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: Idź, obmyj się w sadzawce Siloam – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze? Jedni twierdzili: Tak, to jest ten, a inni przeczyli: Nie, jest tylko do tamtego podobny. On zaś mówił: To ja jestem. Mówili więc do niego: Jakżeż oczy ci się otwarły? On odpowiedział: Człowiek zwany Jezusem uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: Idź do sadzawki Siloam i obmyj się. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem. Rzekli do niego: Gdzież On jest? On odrzekł: Nie wiem. Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę. Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu. Inni powiedzieli: Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki? I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy? Odpowiedział: To prorok. Jednakże Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, tak że aż przywołali rodziców tego, który przejrzał, i wypytywali się ich w słowach: Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomym urodził? W jaki to sposób teraz widzi? Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomym. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, niech mówi za siebie. Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: Ma swoje lata, jego samego zapytajcie! Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem. Na to odpowiedział: Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę. Rzekli więc do niego: Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy? Odpowiedział im: Już wam powiedziałem, a wyście mnie nie wysłuchali. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami? Wówczas go zelżyli i rzekli: Bądź ty sobie Jego uczniem, my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi. Na to odpowiedział im ów człowiek: W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg grzeszników nie wysłuchuje, natomiast Bóg wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić. Na to dali mu taką odpowiedź: Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać? I precz go wyrzucili. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? On odpowiedział: A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył? Rzekł do niego Jezus: Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie. On zaś odpowiedział: Wierzę, Panie! i oddał Mu pokłon. Jezus rzekł: Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci , którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi. Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: Czyż i my jesteśmy niewidomi? Jezus powiedział do nich: Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal”.
J 9,1-41
Dość długa perykopa, nieprawdaż? Czasem – nawet w obliczu szczęścia i niewysłowionej lekkości (Laetare, Ierusalem) – potrzeba dłuższej chwili medytacji. Nie inaczej jest dziś, gdy kolor szat obwieszcza radośnie, że post został przepołowiony.
Jezus dokonuje rzeczy niezwykłej – nie odnajdziemy w Ewangelii ani razu takiej sytuacji, że Chrystus uzdrawia bez prośby! Można powiedzieć, że zrobił to specjalnie! Dlaczego?
Przyjrzyjmy się Ewangelii. Uczniowie – traktując kalectwo jako karę za grzechy – pytają Mistrza, kto zawinił, że człowiek urodził się ślepy. On, niewiele wyjaśniając, wypowiada tajemnicze słowa: „(…)stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże”. Po czym podchodzi, czyni błoto, nakłada na oczy niewidomego i posyła go, aby się obmył. Tamten odzyskuje wzrok. W szabat. W SZABAT!
Faryzeusze przywołują uzdrowionego, potem jego rodziców, na koniec – niesamowicie podzieleni naturą człowieka, który przywrócił wzrok niewidomemu – pytają samego „już widzącego”, za kogo Go uważa. I wtedy miażdży – mnie, osobiście – świadectwo żebraka. Jego słowa mają taką moc! Mocy tej nie znieśli uczeni. Wyrzucili świadczącego. Ale na jego drodze stanął sam Jezus! Wówczas widzimy akt wiary – jedyny w swoim rodzaju – akt wiary człowieka, który – będąc przeklęty mocą swojej ułomności – mógł przestać wierzyć, Boga mieć w poważaniu… Osamotniony, bez nadziei, zdany na łaskę przechodniów – nie liczył nawet na żaden dar. Otrzymał, nie prosząc, coś znacznie większego – sens życia.
Jezus pokazuje dwie rzeczy. Wiary nie trzeba mieć, by zostać uzdrowionym – nie trzeba prosić. Wiara rozkwita, gdy dotknie nas ręka Boża – ku większej Jego chwale.
Otwórzmy się na uzdrawiającą moc Bożą, która rozwinie wiarę i pozwoli nam świadczyć!
Laetare, Ierusalem!