Nie będzie to długi wpis. Mam kilka rzeczy na głowie, ale nie mogę się powstrzymać, widząc na Facebooku liczne życzenia dla „braci odłączonych”, z okazji Święta Reformacji.
Jak wiemy, augustianin Marcin Luter w 1517 roku, w Wittenberdze, ogłosił swoje słynne 95 tez, które zapoczątkowały – zamiast naprawy, jedności i miłości – rozłam, nienawiść i zepsucie. Nie będę zagłębiał się w historię Reformacji (choć – przynajmniej dla mnie – termin ten jest niepotrzebnie opatrzony wielką literą… nic chlubnego dla Ciała Chrystusa nie oznacza), wystarczy spojrzeć, co mamy dziś. Cały czas – jeden, święty, apostolski i powszechny (a zatem katolicki) Kościół oraz tysiące (jeśli nie dziesiątki tysięcy) denominacji, których nie możemy w dużej części określać mianem Kościoła… Między nimi – brak zgody, niezrozumienie, obojętność… czasem wrogość…
Przeczytajmy 17 rozdział Ewangelii wg św. Jana. Uważnie. (Biblia Tysiąclecia)
MODLITWA ARCYKAPŁAŃSKA CHRYSTUSA
W obliczu dokonanego dzieła
1 To powiedział Jezus, a podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: „Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył 2 i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. 3 A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. 4 Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. 5 A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.
Prośba za uczniów
6 Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. 7 Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. 8 Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. 9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. 10 Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. 11 Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. 12 Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. 13 Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. 14 Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. 15 Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. 16 Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. 17 Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. 18 Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. 19 A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
Prośba za przyszły Kościół
20 Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; 21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. 22 I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. 24 Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. 25 Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. 26Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
Stanowimy jedno? Łączymy się poprzez liturgię? Co z sakramentami? Nie jesteśmy razem! Zgrzeszyliśmy, bo wystąpiliśmy przeciw życzeniu Chrystusa – mieliśmy stanowić jedno, jak On w Ojcu… Dlatego świętowanie Reformacji nazwałem celebracją grzechu! Czy świat może widzieć przez nas, że Jezus został posłany, by zbawić świat? Czy może wnioskować o prawdziwości Objawienia, gdy żremy się między sobą? Prawosławni z katolikami, katolicy z luteranami, kalwinami… Odpowiedzmy w głębi naszych serc…
Nie jesteśmy razem. I nie będziemy, dopóki nie weźmiemy (tak, my wszyscy) pod uwagę zarówno Słowa Bożego, jak i CAŁEJ Tradycji Kościoła.
Święto Reformacji? Chyba – deformacji. Módlmy się za nas wszystkich, byśmy kiedyś wspólnie mogli przeżywać Przeistoczenie, karmić się Ciałem i Krwią Chrystusa. In unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam.