fot. Lawrence OP // flickr.com
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, /które mówi/, że On ma powstać z martwych.
J 20,1-9
Wzruszenie. To jedno słowo podsumowuje moją dzisiejszą dyspozycję podczas Mszy rezurekcyjnej… Te Deum – po raz pierwszy wezwało łzy do moich oczu. Jakbym przeżył choć w ułamku to, czego świadkami byli Apostołowie.
Naprawdę, ciężko mi było powstrzymać poruszenie, które zagościło ni stąd, ni zowąd w mym sercu. Co prawda, mam jeden typ… To Duch Święty, którego działanie objawia się również poprzez oczyszczające łzy! Te Deum… Pieśń pochwalna, którą powinniśmy umieć na pamięć, śpiewać Bogu codziennie – zanim pójdziemy spać.
A to wszystko za sprawą Jezusa, umiłowanego Sługi Jahwe. Sługi, „przez” którego świat żydowski zapomniał o 53. rozdziale Księgi Izajasza. Odtrąconego, poniżonego i zdruzgotanego. Tego, przed którym odwracano głowy… A przecież w Jego ranach jest nasze zdrowie!
Wzruszenie – to widzieć Poległego – Żyjącym.
Wzruszenie – to dotykać Jego świętych Ran.
Wzruszenie – to spożywać Pokarm Niebieski – Mannę Jego Ciała.
Wzruszenie – to być odkupionym.
Wzruszenie Zmartwychwstania.
Bonus – Forbidden Chapter.
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=lXSBR047MMk[/embedyt]